مولوی عبدالحمید و واقعیتی که بهتر از دیگران دریافته است - وبلاگ 8 شارژ

مولوی عبدالحمید تأکید کرده است: با وجود این، اگر آقای رئیسی نتواند براساس واقعیت ها تصمیم گیری کند، ما دیگر امیدی در آینده نداریم که رئیس جمهوری دیگر بیاید و گره ای از مسائل بگشاید. بنده دولت نو را آخرین امید برای ایران می دانم.

سخن مولوی که از موضعی ملی و وط ن محبت آمیز بیان شده است، باید به مثابۀ هشدار و اخطاری برای تمام طرف های منازعۀ سیاسی در ایران تلقی شود. از قضا هر سه نیروی دخیل در منازعات سیاسی کشور این نوع نگاه به مسائل ایران را خوش ندارند و احتمالاً به همین جهت سخنان مولوی را نادیده گرفتند.

بسیاری از اصولگرایان که خواهان تکرار تجربه های شکست خورده و به بن بست رسیدۀ دهه های اخیر هستند، اساساً به هر نکتۀ هشدارآمیزی نسبت به تهدید ها و خطرات پیشِ روی کشور و تشکیک در بارۀ بقای آنان در قدرت، با ترس و خشم و اضطراب و نگرانی واکنش نشان می دهند چنانکه گویی هرگاه سخن از لزوم تغییر سیاست ها به میان می آید احساس امنیت روانی آنان زایل می شود.

برخی اصلاح طلبان هم امید بستنِ مشروطِ هر بخشی از جامعه به رقیب سیاسی خود را به معنای هزیمت نهایی خود تصور می کنند و با نگاهی عمدتاً جناح گرایانه و بی التفات به سرنوشت نهایی کشور، رقیب را بیشتر خوار و شکست خورده می خواهند تا فردی تغییر جهت یافته و کارآمد و پیروز.

سرنگونی طلبان هم که موضع شان روشن است. از نگاهِ بیشترِ آنان، هر کس، در هر مقام و جایگاهی هرگونه امیدی را در مناسباتِ کنونی جستجو کند و یا به ترغیب و تشویق حاکمان به تغییر روش و سیاست شان برای ایجاد چنین امیدی همّت گمارد، به همدستی با رژیم و کوشش برای بقای آن متهم می کنند و جز به تسخیر دستگاه قدرت از سوی خود رضایت نمی دهند حتی اگر امکان قدرت گرفتن آنان نزدیک به صفر و چشم انداز چنین تحولی کاملاً تیره و تار باشد!

مولوی عبدالحمید، اما از این خودخواهی ها و تنگ نظری ها گذر کرده و با پشتِ پا زدن به محبوبیت طلبی هایِ ریاکارانۀ این روزگار، از آن گوشۀ محروم و دورافتادۀ کشور، واقعیتی را به عیان دریافته است که همتایان او اعم از اصولگرا و اصلاح طلب با هزاران امکانات قادر به دریافت آن نبوده اند.

حال سخن این است که اگر به حکم تقدیر یا بخت بد یا طنز روزگار، سرنوشت ایران به عملکرد دولت نو گره خورده است، چه می توان کرد؟