سفرنامه کره جنوبی: ساعاتی در اینچون - وبلاگ 8 شارژ

از فردوگاه اینچون خارج شدم. هوای تابستانی کره به شدت شرجی و گرم بود. از در اصلی خارج شدم و با یاری راننده تاکسی که در آنجا حضور داشت، چمدان هایم را داخل صندوق ماشین قرار دادیم.

در صندلی عقب نشستم. پس از دادن آدرس هتلی که قبلا رزرو نموده بودم، به راه افتادیم. در مسیر راننده موسیقی پخش کرد و صدای ساز و مردی که به طور جالبی می خواند، طنین انداز شد.

آقای راننده پس از پرسیدن درباره آهنگ با زبان انگلیسی که همراه با لهجه شدید کره ای بود، جواب داد: این یک نوع موسیقی سنتی قدیمی کره است به نام پانسوری. معمولا داستانی را در بر می گرفته. خواننده حالت های غم و شادی را با احساس به خوبی بیان می نموده.

بعد از صحبت با راننده متوجه شدم کمی شبیه به نقالی در ایران هست. از ادامه موسیقی لذت بردم. در ادامه مسیر نظرم به ساختمان های پیشرفته و بسیار بلند جلب شد. روی برخی از آن ها تابلوهای تبلیغاتی با تصاویر متحرک بود. برخی دیگر با تابلوهای ساده با خط کره ای بود.

از کنار مکانی شبیه قصرهای سنتی کره با دیوارهای کوتاه رد شدیم. اطراف آن افرادی با لباس های قدیمی کره دیده می شد.

راننده که پیرمرد خوش ذوق و خوش اخلاقی بود، شرح داد: این بافت قدیمی به علت معابد و بناهای تاریخی است. داخل آن مانند موزه است. رفتن برای عموم ازاد است. نام لباس های سنتی هانبوک است. می توان از اطراف این مکان آن را اجاره کرد.

پس از رسیدن به هتل از آقای راننده تشکر کردم. به سمت پذیرش هتل رفتم. پس از دادن مشخصات ضمن خوش آمدگویی کارت و شماره اتاق را گفتند.

با یاری پسری که آنجا بود، چمدان ها را به سمت آسانسور بردم. به طبقه پنجم رفتم. کارت را روی قفل در گذاشتم. در را باز کردم. پس از دادن انعام و مستقر شدن از پنجره نگاهی به بیرون انداختم.

اینچئون شهری بندری و زیبا از جاهای تماشای کره جنوبی بود. دریای آبی بی سرانجام به زیبایی از این بالا قابل مشاهده بود. بعد از تماشا این چشم انداز نگاهی به ساعت کردم. چهار و سیزده دقیقه بعد از ظهر بود. آفتاب کمتر شده بود. آسمان ابری تر شده بود.

لباسی خنک تر از قبل پوشیدم. پس از برداشتن کیف پول و کارت هتل به سمت پذیرش به راه افتادم. پس از هماهنگی سوار تاکسی هتل شدم. به سمت دریای اینچئون به راه افتادیم.

شیشه ماشین پایین بود. هرچه نزدیک تر می شدیم، هوا بیشتر شرجی و بوی دریا بیشتر حس می شد. بعد از پرداخت هزینه تاکسی به مسیر ادامه دادم.

چیزی که نظرم را جلب کرد، دستگاه کارتخوان داخل هر دو تاکسی و دسترسی راحت برای مردم بود. هر چند به اتباع ایرانی به علت تحریم های آمریکا اجازه داشتن کارت بانکی داده نمی شد و فقط پول نقد قابل استفاده بود.

از پله های مسیر آسفالت که از قسمت ماسه ای بالاتر بود، پایین آمدم. صدای امواج دریا به گوش می رسید.

ساحل ماسه ای تمیز بود. امواج دریا رقصان روی آن جلو و عقب می رفتند. کمی آن طرف تر قسمت صخره های کوچک بیرون زده از آب که موج های شکسته اطرافش به رنگ سفید درآمده بودند، با آسمان که حالا کاملا ابری شده بود، جلوه ای زیبا و باشکوه ایجاد نموده بود.

پس از کمی ماندن و لذت از چشم انداز با احساس گرسنگی به سمت قسمت آسفالت رفتم. در آنجا غرفه های کوچک تنقلات خیابانی بود.

بوی بسیار خوبی پیچیده بود. دوتا از خوراکی ها که ظاهر دلپذیری داشت، سفارش دادم. اولی دوکبوکی که به رنگ قرمز با تکه های سفید داخلش و کمی آبکی بود. دومی کورن داگ که سوسیس سوخاری شده در پنیر و تکه های سیب زمینی بود.

دوکبوکی حاوی تکه های کیک برنجی، سوسیس، رب و مقداری پنیر پیتزا بود و طعم تند و دلپذیری داشت. شیرین کورن داگ که آن را شکری نموده بودند، با ذائقه من سازگار نبود.

مشغول خوردن بودم که باران آغاز به باریدن کرد، اما بارش باران مانند ایران نم نم و دلچسب نبود، بلکه با شدت و به مقیاس زیاد در حال بارش بود؛ به حدی که شوکه نماینده بود.

خانم غرفه دار با انگلیسی دست وپا شکسته ای گفت: باران های کره معمولا اسیدی هست و اصلا مناسب رفت وآمد بدون چتر و لباس بارانی نیست.

کوشش کردم با گرفتن تاکسی به هتل اقامتم برگردم، اما به علت بارش شدید پیروز به گرفتن تاکسی نشدم.

با هدایت خانم غرفه دار که مردم ایمو صداش می کردن، متوجه شدم در این مواقع تاکسی ها کار نمی نمایند؛ چون امکان تصادف زیاده و هزینه زیادی براشون ایجاد می کنه. باید با مترو به هتل برگردم.

به لطف ایمو همراه سه تا دختر نوجوانی که از مشتری ها بودند و به سمت مترو می رفتند، به راه افتادم. زیر چتر یکی از آن ها رفتم.

هر سه ساکت و خجالتی بودند. چیزی نمی گفتن. خیلی سریع به پله های مترو رسیدیم. از پله ها پایین رفتیم.

آب باران جمع شده و تا زیر زانو می رسید. با هدایت دخترها به سمت دستگاه بلیط به راه افتادم. از آن جا که استفاده از کارت بانکی ممکن نبود، از پول نقد استفاده کردم و بلیط گرفتم.

بعد از تشکر و خداحافظی به سمت ایستگاه به راه افتادم. در همان لحظه ابتدا قطار رسید و سوار شدم. خیلی شلوغ نبود. صندلی های مترو به رنگ های زرد، آبی و صورتی بود.

با کمی دقت و تماشا برچسب روی دیوار مترو متوجه شدم صندلی زرد برای افراد سالمند یا دارای آسیب جسمی، صورتی برای افراد باردار و آبی برای افراد دیگر است.

با تماشا این متوجه شدم مسائلی که در ایران در حال فرهنگ سازی هست، در کره در حال اجراست. پس از گذشت 20 دقیقه به ایستگاه موردنظرم رسیدم و از قطار پیاده شدم.

خوشبختانه مترو نزدیک هتل بود. کمی خیس شدم. با دویدن خودم را به هتل رساندم. به سمت اتاقم رفتم. بعد از تعویض لباس های خیس آب از خستگی روی تخت غرق خواب شدم.