زجر یک کودک ربایی - وبلاگ 8 شارژ

به گزارش شهفرایند، 70 روز آزار یک خانواده تا الان هیچ جزایی نداشته است. 30 ماه گذشته؛ از آن روزهای تلخ و پراضطراب 2 سال و 6 ماه گذشته است. خانواده شیروانی 70 روز از دختربچه شان خبر نداشتند، تا اینکه آدم ربایان پیدا شدند. پرنیا به آغوش خانواده بازگشت. سالم بود، ولی روحیه اش به هم ریخت، آن قدر که هنوز هم حال روحی مساعدی ندارد. با این حال پدر و مادر پرنیا منتظر مجازات آنهایی هستند که این ظلم و انتظار کشنده را برایشان روا دانسته اند.

پرنیا سه ساله بود. در شلوغی شنبه بازار خرمدشت کرج ناپدید شد. ظهر روز 27 مرداد سال 97؛ پرنیا با مادر و دو برادر دوقلویش به خرید رفته بود، اما در عرض چند ثانیه به طرز مرموزی ناپدید شد و دیگر از پرنیا هیچ خبری نبود. با توجه به حساسیت موضوع و بازتاب گسترده این خبر در رسانه ها، تحقیقات شروع شد، تا اینکه به وسیله اقدامات فنی و گسترده، مأموران به یک زوج جوان که اخیرا با یک کودک سه ساله مشاهده شده بودند، مشکوک شدند.

تحقیقات پلیسی

خانه این زوج جوان در جاده قزلحصار کرج به صورت نامحسوس تحت مراقبت و کنترل نهاده شد. مأموران پس از اطمینان از صحت موضوع با هماهنگی قضائی وارد خانه آنها شدند. در بازرسی از آنجا پرنیا را پیدا کردند. این زوج برای عدم شناسایی، ظاهر او را تغییر داده و در یکی از اتاق های خانه پنهان نموده بودند. می خواستند پرنیا را به عنوان فرزند خودشان عظیم نمایند.

زوجی که پرنیا را دزدیده بودند، زندگی مرفهی داشتند. آنها تنها مشکل شان بچه دارنشدن بود. حسرت فرزند داشتند. گویا یکی از آشناهایشان هم این موضوع را می دانست، برای همین وقتی پرنیا را در بازار می بیند، او را می دزدد و با خود می برد و تحویل این زوج می دهد. این زن و شوهر هم می دانستند که بچه دزدی است، با این حال او را در خانه خود نگه داشتند.

پیدا شدن پرنیا

در نهایت این کودک سه ساله در صحت و سلامت کامل به آغوش خانواده بازگشت. متهمان نیز دستگیر شدند و به جرم آدم ربایی در اختیار پلیس آگاهی استان البرز نهاده شدند. اما حالا بعد از گذشت 30 ماه این زوج آدم ربا نه در بازداشت هستند و نه هنوز حکمی برایشان صادر شده، درحالی که پرنیا دچار آسیب شدید روحی شده است. پدر و مادرش هم همین طور؛ همچنان لحظه ربوده شدنش را به یاد می آورند، آن را با جزئیات تعریف می نمایند و حال شان بد می گردد.

آسیب روحی خانواده شیروانی

پدر پرنیا حالا از فرایند رسیدگی به این پفراینده شاکی است و می گوید این همه عذاب نباید بدون مجازات بماند. او دراین باره به شهفرایندآنلاین می گوید: دخترم وقتی پیدا شد از لحاظ جسمی صحیح و سالم بود. در مدتی که خانه آن زوج بوده، کسی دخترم را اذیت نکرد و از او مثل فرزند خودشان نگهداری نموده بودند، ولی این زوج باعث شدند ما 70 روز زجر بکشیم و شکنجه شویم. از لحاظ روحی به هم ریخته ایم و حتی دخترم هم با اینکه سالم است، اما از لحاظ روحی آسیب دیده است. او را نزد روانشناس بردیم. در آن سن و سال کم محل زندگی اش را تغییر دادند و خانواده اش را عوض کردند. دخترم تا سه هفته مرتب گریه می کرد. شبانه روز جیغ می کشید. همین مسأله باعث شد که من و همسرم هم عذاب بکشیم،

حتی یک لحظه هم ساکت نمی شد. او را نزد دکتر بردیم. کلی هزینه کردیم تا کمی بهتر شد، ولی آثار این ماجرا هنوز هم روی او باقی مانده است. گاهی اوقات جیغ می کشد. شب ها از خواب بیدار می گردد. گاهی اوقات بی دلیل خاطره آن روز ربوده شدنش را تعریف می نماید. می گوید زنی به سراغم آمد، چیزی جلوی دهانم گذاشت و بیهوش شدم و وقتی به هوش آمدم در خانه آنها بودم. آنها گفتند دیگر پدر و مادر نداری و از این به بعد با ما زندگی می کنی. پرنیا با یادآوری این مسأله جیغ می کشد و موهایش را می نماید.

موهایمان سفید شد

پدر پرنیا دلش خیلی پر است. این آدم ربایی زندگی اش را به شدت تحت تأثیر قرار داد و هنوز آثار مخربی برایشان دارد: من آن موقع در آن 70 روزی که پرنیا نبود، تمام زندگی ام را فروختم. یک بار گفتند ممکن است دخترت لب مرز باشد. چند روز لب مرز تاجیکستان رفتم، بعد هم به خلیج فارس رفتم. همه این سفرها برایم هزینه داشت، فقط 12 میلیون تومان هزینه سفرم به خلیج فارس شد. وقتی هم که دخترم پیدا شد کلی خرج کردم. او را دکتر بردم. نزد روانشناس بردم. برای همین در نهایت مجبور شدم خانه ام را بفروشم تا بتوانم بدهی هایم را بپردازم. حالا هم مستأجر هستم. از لحاظ روحی هم که به شدت آسیب دیدیم. من و همسرم موهایمان سفید شده است. آیا همه اینها مجازات ندارد.

مجرمان بی مجازات

این مرد در ادامه صحبت هایش می گوید: زندگی مان به هم ریخت. دخترم هنوز حالش خوب نشده است. ما شکسته شدیم. کلی خسارت اقتصادی دیدیم. 70 روز زجر کشیدیم. ولی آن زن و شوهری که باعث همه اینها بودند، حالا با یک فیش حقوقی آزاد هستند. هنوز هیچ مجازاتی برایشان مشخص نشده است. یکی، دو بار با آن مرد در محل روبه رو شدم، چنان چپ چپ به من نگاه کرد که فکر کردم می خواهد مرا بکشد. تاوان همه این عذاب ها را چه کسانی باید بدهند. مگر بچه مرا ندزدیدند. چون به او آسیب نزدند، چون او را کتک نزدند، پس نباید مجازت شوند؟!

همان رنگ مویی که به سر دخترم زدند، مگر به یک بچه سه ساله رنگ شیمیایی می زنند. همان رنگ مو می توانست حال دخترم را بد کند. حتی آنها به ما انگ کودک آزاری زدند، می گفتند در بدنش جای زخم بود، در صورتی که دخترم سه ساله بود. یک بچه سه ساله ممکن است زمین بخورد و یک جایش زخم گردد یا با برادرهای دو قلویش دعوا می کرد، این همه طبیعی است، ولی آنها جوری حرف زدند که انگار ما مقصریم و باید مجازات شویم. من و همسرم دیگر خسته شدیم و از اینکه آنها حتی در زندان هم نماندند، خلیی ناراحتیم. آن موقع پلیس و بازپرس خیلی با ما همکاری کرد، ولی حالا هیچ کس حرف ما را گوش نمی نماید. چرا آنها دخترم را بردند و آن همه آزارمان دادند. ما هنوز هم عذاب می کشیم، ولی آنها خیلی راحت زندگی شان را می نمایند. مسئول این اتفاقات کیست.