انتقاد ترامپ به تیلرسون
به گزارش وبلاگ 8 شارژ، جزئیات جلسه خیلی سریع به رسانه ها درز پیدا کرد و آنها متیس را به خاطر میانه روی اش، پیروز و سربلند توصیف کردند. در واقع روح ژنرال اِستون وال جکسون در متیس و دستیارانش حلول نموده بود (جکسون یکی از فرماندهان مشهور در جریان جنگ های داخلی امریکا در قرن 19 بود که نیروهای جنوب را که هوادار نظام کنفدراسیونی و همچنین برده داری بودند، رهبری می کرد.
از نبردهای معروفی که او در آن حضور داشت، اولین نبرد بول ران در ویرجینیا بود. نیروهای 11 ایالت جنوبی امریکا پس از چهار سال نبرد انتها در سال 1865 شکست را پذیرفتند و در مقابل ایالت های شمالی تسلیم شدند). البته حصول نتیجه بهتر، نیازمند درگیری های بوروکراتیک بیشتر و تشکیل جلسات دیگری توسط اعضای شورای امنیت ملی خواهد بود که به معنای از دست رفتن زمان های حیاتی برای ما است و متیس بخوبی می دانست که این کار عملاً شدنی نبود. در واقع سوریه هم (به دلیل تأخیر ما در اقدام) توانست بخشی از تجهیزات و مواد شیمیایی را از چند محلی که ما نشانه گذاری نموده بودیم تا نابود کنیم، جا به جا کند. من از اینکه صادقانه همه سعی ام را برای انجام هرچه بهتر این کار به عمل آورده بودم، رضایت داشتم ولی همچنان معتقدم متیس متقلبانه بازی کرد. او بسیار بهتر از من می دانست که ترامپ در این چنین شرایطی، چگونه از خود واکنش نشان می دهد. همان گونه که مک گان اغلب با اشاره به شرایط کاخ سفید در دوران رؤسای جمهوری قبلی که هر دوی ما تجربه نموده بودیم، درگوشی به من می گفت: جان! این دولت جورج بوش نیست.
همین که جلسه شورای امنیت ملی به ریاست ترامپ تمام شد، احساس کردم که او فقط دوست دارد هر چه زودتر راجع به گزینه ای تصمیم بگیرد و سریع به دفتر کار خود در اتاق بیضی بازگردد، اتاقی که او در آنجا احساس راحتی بیشتری داشت و حس می کرد از آنجا بهتر اوضاع را تحت کنترل دارد. در واقع در این جلسه یک متخصص دیوانسالاری با حیله گری مرا دور زد و حرف خود را به کرسی نشاند. من مصمم شدم که اجازه ندهم در آینده دوباره این کار تکرار گردد. مهمتر اینکه معتقدم در این موضوع خدمات کارشناسی شایسته ای به کشور و شخص رئیس جمهوری به عنوان تصمیم گیرنده نهایی ارائه نشد که این قصور هم نباید در آینده تکرار گردد. در ماه های بعدی، از طرق مختلف کوشش کردم طرح های نظامی پنتاگون را باز و شفاف کنم تا در موارد مشابه آینده فرآیند تصمیم سازی های سیاسی و نظامی جامع تر و چابک تر باشد. این کوشش ها بعضی اوقات با موفقیت توأم بود و بعضی اوقات نیز ناکام می ماند.
بعد از انتها جلسه شورای امنیت ملی در اتاق شرایط، به رسانه ها این گونه وانمود کردیم که هنوز تصمیم نهایی برای واکنش عملی به حملات شیمیایی در سوریه اتخاذ نشده و قرار است روز آدینه پنج عصر جلسه دیگری با حضور اعضای شورای امنیت ملی برگزار گردد. به این ترتیب همه فکر می کردند که هنوز برای هر نوع حمله نظامی احتمالی علیه سوریه چند روز فاصله داریم. اما ما به عنوان اعضای شورای امنیت ملی می دانستیم که قرار است ساعت پنج عصر آدینه (نیمه شب به وقت سوریه)، ترامپ در یک سخنرانی تلویزیونی برای مردم، آغاز حملات سه جانبه با شرکت امریکا، بریتانیا و فرانسه را رسماً اعلام کند. من فوراً برای برقراری یک ارتباط ویدئو کنفرانسی کوتاه با سدویل و اتین (به ترتیب مشاوران امنیت ملی بریتانیا و فرانسه) به یکی از اتاق های نزدیک اتاق شرایط رفتم و تصمیم اتخاذ شده را به آنها اطلاع دادم تا مقدمات تماس مجدد میان ترامپ، مکرون و خانم می فراهم گردد، سپس با عجله راهی اتاق بیضی شدم تا هنگام مکالمه تلفنی ترامپ با رهبران فرانسه و بریتانیا در آنجا حضور داشته باشم. ابتدا تماس ترامپ با خانم می حدود ساعت چهار و 45 دقیقه عصر برقرار شد. نخست وزیر بریتانیا از تصمیم اتخاذ شده برای آغاز عملیات علیه سوریه ابراز خوشحالی کرد؛ تصمیمی که ظاهراً پیشتر هم مقامات نظامی فرانسه و بریتانیا در خصوص آن مذاکره نموده بودند و این نشانه دیگری از بازی دادن اعضای شورای امنیت ملی توسط متیس بود.
پس از گفت و گوی تلفنی با ترزا می، در حالی که منتظر برقراری تماس مشابهی با امانوئل مکرون بودیم، ترامپ به انتقاد از رکس تیلرسون وزیرخارجه پرداخت و گفت؛ اصلاً از او خوشم نمی آید. وی با یادآوری ضیافت شامی که اخیراً با تیلرسون و نیکی هیلی داشته، اضافه نمود: در جریان صحبت هایی که داشتیم، هیلی با بعضی نظرات تیلرسون مخالفت کرد که او با عصبانیت خطاب به هیلی گفت: از این پس هیچ وقت با من این گونه حرف نزن، فراموش نکن تو احمقی بیش نیستی. اگر چنین اتفاقی در دولت های رؤسای جمهوری قبلی رخ داده بود، تیلرسون حتماً اخراج می شد، به خاطر همین من با خودم فکر می کردم، آیا وزیر خارجه اصلاً چنین حرفی زده است؟ اگر زده چرا تا به امروز اخراج نشده است و اگر نزده، چرا ترامپ چنین چیزی را برای من نقل کرد. پس از این صحبت ها، مکرون هم تماس گرفت و با ترامپ صحبت کرد ولی نکته مهمی رد و بدل نشد. همزمان مقدمه چینی های ما برای انجام عملیات علیه سوریه، سرعت می گرفت. پس از انتها یک روز کاری طولانی که در حال جمع و جور کردن وسایلم بودم تا به خانه بروم، کوشنر به دفترم آمد و گفت: ترامپ معتقد است که تو در فرآیند تصمیم گیری برای پاسخ دادن به حملات شیمیایی سوریه، کار مهمی انجام دادی. البته خودم راضی نبودم و چنین اعتقادی نداشتم ولی ابراز رضایت رئیس جمهوری به این معنی بود که در انتها روز چهارم کاری ام به عنوان مشاور امنیت ملی، وظایفم را بخوبی انجام داده ام.
صبح فردا (آدینه) با مقامات تعدادی از کشورهای عربی تماس گرفتم تا ببینم چقدر علاقه مند به تشکیل یک واحد نظامی مشترک هستند و با اختصاص تعدادی از نیروهای ارتش خود به این واحد، با طرح ترامپ در زمینه جایگزینی نیروهای عربی با نظامیان امریکایی در سوریه و عراق همکاری نمایند. ترامپ حتی خواهان این شده بود که علاوه بر اعزام نیرو، دولت های عربی بیش از 50 درصد هزینه نیروهای امریکایی به جامانده در منطقه را نیز بپردازند. البته من شخصاً می توانستم واکنش مقامات عرب را تصور کنم. در عین حال این موضوع هم برایم روشن بودکه اگر مشارکتی از سوی کشورهای عربی صورت نگیرد، ترامپ تقریباً به طور قطع و یقین، اندک نیروهای به جامانده امریکا در سوریه را نیز دیر یا زود از آن کشور بیرون خواهد کشید. در جریان این تماس ها با محمد بن عبدالرحمان آل ثانی وزیر خارجه قطر، شیخ طحنون بن زاید آل نهیان مشاور امنیت ملی رئیس امارات و عباس کامل رئیس سازمان ملی اطلاعات مصر رایزنی کردم. من برای مقامات کشورهای عربی کاملاً روشن کردم که این درخواست مستقیماً از طرف رئیس جمهور ترامپ است و آنها هم قول دادند که این موضوع را به طور کاملاً جدی مدنظر قرار دهند. بعداً که پمپئو مسئولیت وزارت خارجه را برعهده گرفت، من ضمن تشریح سوابق موضوعِ جایگزینی نیروهای عربی با نیروهای امریکایی مستقر در سوریه، پیگیری پرونده را به او واگذار و تأکید کردم که بعید است به این زودی ها پیشرفتی حاصل گردد. او با من هم نظر بود و موضوع جایگزینی نیرو عملاً در همان مرحله متوقف ماند. ،ایران
منبع: ایران آنلاین